به نام پدر
گفتند جسورانه و من باور نکردم. گفتم فیلمی معمولی بود که عمرا به پای آژانس شیشه ای نمی رسد. اما بعد نقدی خواندم. و کمی بعد باور کردم.
متاسفانه نقد های برخی مخالفین بیشتر به حالت نمادگرایی فیلم می پردازد. مثلا چند وقت پیش نقدی روی فیلم کارگران مشغول کارند خواندم. عجیب ترین نقدی که خوانده ام. نویسنده سنگ را نماد سخت و متحجری معرفی کرده است و بعد سعی کرده با بدترین وضع موجود دیالوگ های فیلم را طوری نقد کند که مثلا سنگ نماد دین است که این ها می خواهند از بین ببرندش.
از این دست نقد ها بسیار است. اصلا به جنبه ی واقع گرایانه و رئالیسم فیلم ها دقت نمی کنند. مثلا همین فیلم به نام پدر. بد است که بگوییم منظور کارگردانی چون حاتمی کیا این بوده است که بگوید همه ی رزمنده ها منفعلند و مثلا دزدند و نسل جدید همگی نسبت به جنگ دید بدی دارند. با این نگاه هیچ وقت نمی شود مشکلات را بیان کرد یا یک شخصیت تاریخی را به تصویر کشید یا یک نمونه ی خاص را مطرح کرد.(گرچه من اعتقاد دارم نسل جدید که خودم هم یکی ازش هستم چندان دید خوبی نسبت به جنگ ندارد.) اوج این نقد های بچگانه را درباره ی فیلم مارمولک می بینیم. هفته نامه ی یالثارات تا حدودی سردمدار جریان نقد های نمادگرایانه و بی اعتبار است. درباره ی موج مرده ی حاتمی کیا هم این گونه نقد ها بود. برای صاحبانشان متاسفم.
حرف خاصی نیست. جز این که یادمان باشد عدالت را فراموش نکنیم.
لینک دونی:
"به‌نام پدر"، مانیفست ناتمام "حاتمی‌کیا" از آدم‌های جنگ